Ege'nin bir dağ köyünde doğdu.

Yorulmak bilmeyen, eli nasırlı, yüreği ılık insanların arasında büyüdü.

Lastik ayakkabı giydi, tütün kırdı, merkebin semerinde uyuyakaldı...

Toprağa, taşa; havaya, kuşa...

Doğaya ait ne varsa, saf olan her şeye tutkun...

Okumayı sevdi; çok sevdi.

Ardına baka baka köyünden ayrılıp büyük şehirlere gitti,

Anasının kokusu burnunda tüttü.

Okullar bitirdi; yürekli nice can dostlar edindi.

Yemin etti, hekim oldu.

Hızır Acil'de çalıştı; acılara merhem sürmeye seyirtti.

Okumaya, hayal kurmaya, geçmiş günü unutmadan yazmaya gayret etti.

Çok sevdi bir güzeli, eş oldu.

Sonra baba oldu; anladı babasını ne çok sevdiğini...

Çocukluğunda iğneden korkan adam, neden sonra tıbbiyelilere hoca oldu.

Nicedir yine gönlü kaymakta yüreğindekini yazmaya...

Şuracıkta çarpıp duran, hiç sönmeyen bir yürek titremesi bu!

Doğayı yazmak, köyünü yazmak, çocukları yazmak...

Hüznü yazmak; insanoğlunun derman bulamadığı ölümü yazmak...

Ve memleket havasını nemli bir sabah içine çekmek,

Toprak yüzlü bir çocuğun sümüğünü silmesini sevmek...

Bir güzelin elası, bir ölünün selası...

Hiç yaşanmadan yazılır mı; yazmadan yaşanır mı?

Öyleyse,

Selam olsun bütün yaşananlara!